Mama Mirjam: ‘We laten weinig voor Liv, maar onbewust staan we toch een beetje extra aan’

Met een stofzuiger en een emmer sop race ik door het huis om de schade van een paar dagen weg te werken. Stofvlokken verdwijnen, bergen was krimpen, bedden worden afgehaald en weer strak opgemaakt. Terwijl ik op mijn knieën de wc dweil, hoor ik: “Mam!” Ik steek mijn hoofd om de hoek. Dochterlief staat onderaan de trap. “Is Liv bij u?”Livia speelt op het bed van een van haar zussen met haar pop. “Ja! Ze is hier!”

Een half uur later komt geroep boven het gebrom van de stofzuiger uit. Ik tik het apparaat – dat ding dat zo’n ‘hellie’ maakt volgens Liv – uit. “Wat is er?” Dit keer is het zoonlief die dezelfde vraag stelt als zijn zus een half uur eerder. Hij klinkt bezorgd – ietwat getraumatiseerd door de weglooppraktijken van zijn zusje. Liv ligt inmiddels onder ons dekbed met haar pop, diep verzonken in haar spel. Ze is zich niet bewust van alle bezorgdheid van haar broer en zussen. 

En toch… het typeert ons gezin.

• Column Mama Mirjam #58: ‘Wat afwijkt van de norm is raar’

  Column Mama Mirjam #58: ‘Wat afwijkt van de norm is raar’

We zien onszelf niet als een zorggezin. Wij – als ouders, broer en zussen – niet als mantelzorgers. We laten weinig voor Liv. We gaan gewoon naar het klimbos, kanoën, schaatsen, op citytrip of naar een pretpark. Maar onbewust staan we allemaal toch een beetje extra aan. Waar een ‘gewone’ zesjarige langzaamaan haar gangetje gaat, buiten speelt en afspraakjes maakt, is Liv meestal om ons heen. En zodra haar kenmerkende geluidjes en geklets wegvallen, denken we allemaal hetzelfde: waar is ze?

De groten letten mee op en helpen haar waar nodig, zodat Liv haar onbezorgde zelf kan zijn. Bijzonder hoe dat gaat – helemaal vanzelf, met zoveel liefde.

Zodra haar kenmerkende geluidjes wegvallen, denken we allemaal hetzelfde: waar is ze?

Ineens moet ik denken aan een uitspraak die ik las van een moeder die een kindje met downsyndroom verwachtte. Ze zag het niet zitten om dit kind op de wereld te zetten. “Dat wil ik mijn andere kinderen niet aandoen”, zei ze. 

Maar als ik naar mijn grote kinderen kijk, zie ik geen kinderen die ‘iets is aangedaan’. Ik zie pubers die lessen voor het leven leren. Op een natuurlijke manier leren ze verantwoordelijkheid te dragen. Ze zien dat er in het leven zoveel meer is dan leren en presteren. Ze leren als geen ander dat je in alle eenvoud evengoed van waarde kunt zijn. Ik had hen deze lessen nooit willen ontnemen. En bovendien… wie ben ik om daarover te beslissen? God de Schepper maakte al onze kinderen als unieke wezens. Livia inclusief een extra chromosoom. Ik ben dankbaar dat Hij haar precies zó op de wereld wilde zetten!