Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Ik wil het zelf zien

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Ik wil het zelf zien – PopUpGedachte donderdag 4 oktober 2018

Ik ben zo benieuwd. Ik weet niet of jij dat ook hebt, maar ik ben zo onwijs benieuwd. Dat is wat ik antwoordde toen iemand me vroeg wat ik dacht dat er na de dood zou zijn. Het is niet dat ik niet kan wachten, maar toch ook wel weer. Pure, botte nieuwsgierigheid. Er is geen weg terug, dus dat maakt het zo onmogelijk om die nieuwsgierigheid te bevredigen. Tenminste, dat hoop ik voorlopig. Maar ik ben zo benieuwd.

Praktisch gezien ben je zelf degene die er het minste last van heeft. Van doodgaan. Tenminste, het ligt er natuurlijk heel erg aan hoe het gaat. Anderen die sterven, daar zit de verschrikking. Het gemis, de oneerlijkheid, de woede, alles. Maar zelf. Ik ben vooral benieuwd. Ik wil zien. Ik wil weten. Ik wil zo graag ontdekken wat daar dan is.

Dat is ook omdat ik geloof, ja. Niet per se in een hemel met wolken en tronen en alles. Maar iets van die goddelijkheid waar ik vandaag al in geloof – of die ik vandaag al enigszins voel. En ik zal waarschijnlijk in het stof kruipen van gêne voor de keuzes en het onbegrip. En toch, voldoende vertrouwen. En nieuwsgierigheid. En verlangen, zelfs dat. Gek genoeg.

Je moet het me nog maar eens vragen als het echt dichterbij komt. Dan zal ik waarschijnlijk alles bij elkaar schelden en tieren, omdat ik absoluut niet wil loslaten en de pijn niet wil bij anderen die moeten loslaten. Maar nu, zo relatief veilig aan deze kant van de dood. Goed, het kan elk moment gebeurd zijn, hè, dat wel. En ergens diep in mij zit een miniem vonkje bijgeloof dat zegt: als je er nu over schrijft, misschien ga je dan wel … Of erger nog: door er nu over te schrijven, ga je misschien wel eerder. Of vandaag. Absurd natuurlijk. Alsof de wereld zo werkt. Alsof je op moet passen bepaalde woorden of gedachten niet te hebben, want die kunnen met karmische uitwerking een machientje in beweging zetten dat zorgt dat je wat ergs overkomt. Bijgeloof.

Ik zeg dit omdat ik vandaag een van mijn meest geliefde teksten lees in het boek Job. Ik kies even een andere vertaling, voor de enkeling die het gaat nazoeken en zegt: hé, dat staat er niet! Of niet precies. Dit is het fragment, van een lijdende Job midden in het theatrale drama, of de theatrale tragedie die dat verhaal is:

‘Hoezeer mijn huid ook is geschonden,
toch zal ik in dit lichaam God aanschouwen.
Ik zal hem aanschouwen,
ik zal hem met eigen ogen zien, ik, geen ander,
heel mijn binnenste smacht van verlangen.’

Zelf zien. Zelf aanraken. Aan deze kant van de dood, bedoelt hij trouwens hoor. Niet verlost, weg van de wereld en zweven op een wolk. Een bijna eisend, gebiedend gebaar, koppig als een ezel, zich krabbend met een potscherf tegen de schurft. Ik zal hem zien, hiero.

Dat is wat me drijft in mijn werk. Niet zo dramatisch, mijn huid is niet geschonden, ik leef vrij comfortabel in Amsterdam, heb een intense hoop geluk met het werk dat ik mag doen, het vertrouwen dat ik krijg en de gezondheid van familie en gezin. En toch: dit ‘aanschouwen’ jeukt in mijn botten. Ik wil zien, ervaren, meemaken; wat dat is dat goddelijke. Hoe dat christelijke goede nieuws wérkelijk goed nieuws is. Ik wil God zien opereren in de wereld en daar onderdeel van zijn. Of ik wil onderdeel zijn en voelen en zien en realiseren dat het de eeuwige is die werkt in de wereld in mij, langs mij heen, onder en boven.

Er zit een diepe laag van vertrouwen onder. Vertrouwen dat een waagstuk is. Maar dit vertrouwen: dat het te vinden is. Dat het gezien kan worden. Niet zoals ik mijn fiets zie staan, maar als de schittering van de najaarszon op herfstbladeren in je ooghoek. En dat je beter kijkt en het niet meer ziet maar verrekte goed weet dat het er geweest is en het je gelukkig stemt. Even.

Zo zien. En vertrouwen. En een glimlachje bij je houden als je op de fiets stapt en verder gaat. Omdat je weet dat het er is. Willen aanschouwen, nu, straks, later, ooit. Maar uiteindelijk echt. Dat verlangen koester ik maar – in vertrouwen.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--