Lazarus staat op | Voorbij het verwijt

Het verwijt voorbij – PopUpGedachte vrijdag 17 januari 2020

Jezelf wel voor je hoofd kunnen slaan of het knagende zelfverwijt, het zijn vertrouwde partners van elk mens op z’n weg in het leven. Afhankelijk van je karakter, opvoeding en religie heb je er in meer of mindere mate mee leren dealen. Het is niet dat religie dat soort gevoelens bovenbrengt, ze horen er gewoon bij. In religie probeert men een antwoord danwel een kader te formuleren voor dit soort gevoelens.

Te weinig aan mezelf gedacht, te weinig aan de ander gedacht, een afspraak vergeten, iets niet voorbereid terwijl ik het wel had beloofd, vrienden die je zou opzoeken, straatfeestjes waarvan je toch echt ze wilde organiseren als goed voornemen – en het kan nog, hè, maar de manier waarop de agenda volloopt, voorspelt niet veel goeds. De lijst stapelt zich al snel op, je staat er maar niet teveel bij stil – dat is mijn niet geheel bewust gekozen strategie in elk geval – en je doet dingen die ook zinnig zijn om de stem van het geweten wat te sussen.

Vandaag een fascinerend stukje uit een van de evangeliën, de enthousiaste biografische vertellingen over het leven van Jezus van Nazareth door mensen die er heel dicht op hebben geleefd. Dit staat er vanochtend:

“Men kwam een lamme bij Hem brengen, die door vier mannen gedragen werd.
Omdat zij wegens de menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te brengen,
legden ze het dak bloot boven de plaats waar Hij zich bevond, maakten er een opening in en lieten het bed, waarop de lamme uitgestrekt lag, zakken. Toen Jezus hun geloof zag, zei Hij tot de lamme: 'Mijn zoon, uw zonden zijn u vergeven.'"

Allereerst diepe buiging voor de creativiteit en de onverschrokkenheid van de vijf mannen. Niet wachten of er een raam opengaat als de deur dichtzit, maar zelf ongeveer bekijken waar die Jezus van Nazareth staat, dak opentrekken en vriend laten zakken aan doeken. Ik vind het altijd zo briljant om met mensen te werken die zo kunnen denken – en ik hoop het steeds opnieuw te leren. Er is altijd een weg en als de nood hoog genoeg is, dan vind je ’m wel. Opgeven is geen optie, geduldig wachten is een bijzonder mooi streven, maar er zijn ook andere benaderingswijzen en als je met vijf vrienden te lang in de rij staat te mompelen, komt er vanzelf iemand met een gouden idee. En dat kun je dan vervolgens gaan doen. Een soort bravoure projecteer ik daarop. Maar goed, dat ben ik.

Het kan ook wanhoop zijn of verdriet of dat ze het gezeik van hun lamme vriend zo verschrikkelijk zat zijn dat ze hebben gezegd: ok, we leggen je bij JC aan de voeten, maar dat is dan het laatste wat we voor je doen. Ook dat kan. Ik verwacht het niet, maar het kan.

Dan reageert Jezus niet met genezing. De eerste nood van de lamme heeft niets met zijn benen te maken. De eerste nood van de mens heeft misschien wel helemaal niets met gezondheid te maken. Al doen onze sportscholen, reclames, dieetgoeroe’s en eet- en drinkdiscussies dan wel eet- en drink opvoeddebatten soms anders vermoeden, en anders wel de verzekeringen, supermarkten, gezondheidszorg en nog veel meer. Wees gezond, blèrt alles om ons heen, fit, goed fysiek functionerend, loop met hartslagmeters, rol je rolstoel met olympische spierkracht in je basketbaltoernooi, etcetera. Wat ik mooi vind, hè? Ik bedoel dat het lijf vrij briljant in elkaar gezet is. Doe er iets moois mee.

En toch, de eerste behoefte leek: verlamde genezen. Maar als Jezus het geloof van dit vijfmanschap ziet: vier vrienden en een lamme (ik ben zo benieuwd naar de naam van de lamme, maar we weten het niet) dan zegt hij tegen de laatste: Mijn zoon, uw zonden zijn u vergeven. En het is dat hij niet kan opspringen en ronddansen, want hij is verlamd. Maar ik verwacht dat hij het anders gedaan zou hebben.

Er is iets met vergeving van alles, als je het gelooft, dat een mens diep gelukkig maakt. Vergeving ten opzichte van het zelfverwijt, de knagende onzekerheid, het gevoel niet goed genoeg te zijn, de gedachte dat je je shit in welke vorm dan ook aan jezelf te danken hebt, - vergeving is zo’n fantastisch geschenk. Geloof het maar eens, als iemand het je zegt. Want dat is het moeilijkst. Het concept bestaat, mensen zeggen het ook tegen je: trek het je niet aan, het is allang goed, ik heb het je allang vergeven, maar dan het geloven.

En Jezus zag in de toewijding van de vier vrienden en de lamme, dat als hij nou zou zeggen: je zonden zijn je vergeven, dat ze hem zouden geloven. Dus hij grijpt z’n kans. Én het is een manier om de omstanders te verrassen en de religieuze leiders een tikje uit te dagen want alleen in de tempel worden zonden vergeven in principe door priesters met offers. Nou, zegt JC, niet meer. Ook hier, onder ons, door mij en vervolgens ook heel graag door jullie.

Tot zover vandaag. Op een ontspannen, vergeven weekend dan maar. Meer te vinden op lazarusstaatop.nl en voor nu: vrede. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.