Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Protestanten, wordt het geen tijd om je harder te laten horen?

Pieter Jan is protestants en behoort dus tot een religieuze stroming waarbij het protesteren in de genen zit. Maar waar wordt in deze protesttijd nog voor geprotesteerd door de protestanten? Durven ze te zeggen wat er mis is in de wereld?

Deel:

Door de nieuwsberichten rondom het coronavirus raakt ander nieuws meer op de achtergrond. We zeggen allemaal tegen elkaar dat het een heel gekke tijd is door het virus en de maatregelen. Maar naast corona maakt nog iets anders dit tot een gekke tijd: een protestgolf over de hele wereld die al sinds 2019 duurt. Gele hesjes, boerenprotesten, Black lives matter, klimaatactivisten, Viruswaanzin en nog veel meer groepen trokken er de afgelopen twee jaar op uit. Net als in de roerige jaren 60 steken de mensen elkaar aan en willen ze allemaal hetzelfde: verandering. Deze golfbeweging lijkt nog wel even te duren en maakt een modderig Malieveld het nieuwe normaal.

Als inwoner van de stad Groningen kon ik in oktober 2019 de drang niet weerstaan: ik heb gekeken naar schreeuwende boeren en ronkende trekkers bij het provinciehuis. Eerder die dag hadden de demonstranten de deur van het provinciehuis geramd met een trekker.
Ik wilde dat zien. Mijn werk als docent op een vmbo had me nieuwsgierig gemaakt, verschillende leerlingen hadden keihard in mijn oor geschreeuwd dat het hele gemeentehuis plat moest. Ik vroeg me af of dit de nieuwe protestgeneratie zou worden.

Geen protesttype

Regelmatig ga ik voor in diensten van de PKN, ik vertegenwoordig dan de Protestantse Kerk in Nederland. Ik ben lid van die kerk. Nooit eerder liet ik de naam van die kerk goed op me inwerken. Natuurlijk weet ik waar de naam vandaan komt, maar het is zo vanzelfsprekend dat ik er nooit echt over nadacht. Deze kerk ontleent haar identiteit aan protestanten, een tegenbeweging, recht tegen de gevestigde orde in. Maar waar protesteren we eigenlijk nog tegen? Durven we nog te zeggen wat er mis is in de wereld? Eerlijk gezegd ben ik helemaal niet zo’n protesttype…

Toen ik hier langer over nadacht, ontdekte ik dat ik en alle andere kerkgangers dat wel zijn. Als lid van een kerk ga je recht tegen de huidige tijdsgeest in, het is namelijk niet normaal dat je lid bent van een gemeenschap, niet om er zelf beter van te worden, maar uit liefde voor mens en God. Zo zamelen we geld in voor minderheden, bezinnen we ons in een tijd waarin veel haastig is en vormen we een gemeenschap terwijl de individualisering toeneemt. Nee, we zijn niet slap, de kerk gaat door, recht tegen de secularisatie in. We staan voor ons geloof en voor de gemeenschap die de kerk vormt. 

In protest tegen jezelf

Maar toch denk ik dat we ons best eens wat harder mogen uitspreken, de naam protestanten eer aan doen. Dat kunnen we doen door eenzamen op te zoeken, onze voedselbanken te vullen en initiatieven als de Vluchtkerk in Den Haag. Ook als mens kunnen we verantwoordelijkheid nemen door steeds weer voor de weg met de meeste weerstand te kiezen. Durf bijvoorbeeld te vragen waar het eten vandaan komt dat je koopt. Denk na over de kleding die je aanschaft, durf je af te vragen of je het nodig hebt.

Letten op wat ik koop of omzien naar mensen in de marge is niet iets waar ik zin in heb, niet iets wat ik simpelweg vanuit mezelf doe. Om de goede dingen te doen, moet ik in protest komen tegen mijzelf. Als ik niet duidelijk tegen mezelf zeg dat ik niet nog een lichtblauw overhemd moet kopen omdat ik er al vijftien heb, is de kans groot dat ik er toch een extra koop.

Als protesteren anno 2021 alleen maar betekent dat je let op wat anderen fout doen, leid je de aandacht af van jezelf. Meedoen met elk protest kan een afleidingsmanoeuvre zijn om ons eigen gedrag niet onder ogen te hoeven zien. Het is zo gemakkelijk om te zeggen dat de overheid fout zit of dat de mensheid er slecht aan toe is. De beste clichés zijn hierop van toepassing: wijs met één vinger naar een ander en er wijzen er drie naar jezelf, verbeter de wereld begin bij jezelf, en die met die balk en die splinter natuurlijk. Allemaal zo waar.

De moeilijke weg gaan

Voor mij is protestant zijn elke keer de beslissing nemen om de moeilijke weg te gaan. Zo vaak mogelijk te bedenken wie er beter wordt van de beslissing die ik maak – en als ik de enige ben, moet ik in protest tegen mezelf. De protestantse houding is van oudsher een kritische naar de wereld én naar jezelf. Jezelf ‘verloochenen’ is niet populair in een tijd waarin je ‘lekker je eigen ding moet doen’. Toch probeer ik op die manier ‘mijn kruis op me te nemen’, zoals we dat in de kerk zo mooi kunnen zeggen.

We volgen hier het voorbeeld van Jezus: de beroemdste protestant. Hij kwam in opstand tegen al het kwaad dat we maar kunnen bedenken. Hij kwam zelfs in protest tegen de dood en ramde met een kruis de hemelpoort open. Het leverde hem niks op, maar kostte hem alles.

Daar kan geen trekker aan tippen.

Geschreven door

Pieter Jan Kruizinga

--:--