Diny is ongewenst kinderloos

“Sommige meisjes weten al van jongs af aan dat ze moeder willen worden. Dat diepe verlangen had ik niet. Mijn moeder zei: ‘Dat komt vanzelf wel.’ En inderdaad, naarmate ik ouder werd, groeide het verlangen om moeder te worden. Maar onze pogingen om op de normale manier zwanger te worden, liepen iedere keer op niets uit.”

ICSI

Via de huisarts komen Diny en haar man Bas terecht in het ziekenhuis. “Je hebt meerdere behandelmethodes, zoals IVF of kunstmatige inseminatie. De artsen adviseerden ons ICSI.” Een intensief traject volgt, zowel fysiek als mentaal. “Ik ben van nature een optimistisch en nuchter persoon”, vertelt Diny. “En hoewel het emotioneel heel zwaar was, kon ik het ook relativeren. Mijn man ook: hij is heel rationeel ingesteld. Tijdens dat traject merkten we dat een traan en lach soms heel dicht bij elkaar liggen. Bijvoorbeeld als we dachten aan al het ongemak waar we doorheen moesten.”

Verdoofd

Na twee pogingen - en nog één tegoed - spat de droom van Diny en haar man uiteen. “De artsen adviseerden ons het derde traject niet meer in te gaan. Ik wil er inhoudelijk niet te veel over kwijt, maar medisch gezien was de kans om zwanger te raken zo goed als onmogelijk. Op het moment dat je dat hoort, ben je verdoofd. Het is iets ongrijpbaars. Ik dacht: ‘dit kan toch niet, dit bestaat toch niet? Misschien hebben ze het wel mis’. Je gaat op zoek naar iets dat het ongelijk bewijst, want die pijn is niet te bevatten.”

 ‘Had ik er niet genoeg om gebeden?’

“Natuurlijk liep ik ook rond met waaromvragen richting God. Ben ik niet goed genoeg? Wat heb ik verkeerd gedaan? Heb ik er niet genoeg om gebeden? Afschuwelijke vragen, maar je krijgt er geen antwoord op. Ik was ook boos op Hem: wat voor God bent U? In de Bijbel las ik dat elke onvruchtbare vrouw uiteindelijk toch een kind krijgt. Waarom is er in de Bijbel geen enkele vrouw blijvend onvruchtbaar?”

Leegte

Ook vragen over haar toekomst passeren de revue. “Ik heb lang geworsteld met de vraag of mijn leven van waarde was zonder kinderen. Vrienden en familie hadden kinderen om zich heen en ik zag hoe leuk dat was. Al die ouders met hun kinderen op Koningsdag. Verjaardagen en feestjes waarbij je een leegte voelt, omdat je niet mee kunt praten. Op dat soort momenten voelde ik me afwijkend en er niet bij horen. Ze zeggen wel eens: het kind dat er niet is, wordt het meest gemist.”

Vriendschap voor het leven

Toch is er in die tijd een bijzonder lichtpuntje: de vriendschap met haar vriendinnen Wietske en Pleunie. “We kennen elkaar uit de kerk”, legt Diny uit. Na enkele jaren bleek dat we er op hetzelfde moment achterkwamen dat we niet spontaan zwanger konden worden. Dat was heel bijzonder: we zaten echt met z’n drieën op hetzelfde moment in hetzelfde schuitje.

Dat we alle drie een traject volgden was heel heftig, maar het zorgde ook voor verbinding. We hadden altijd elkaar. Als we elkaar zagen, wisten we precies hoe de ander zich voelde. We verstonden elkaar gewoon en begrepen het als de ander ‘stuk’ zat. Doordat we samen hetzelfde doormaakten, is onze vriendschap enorm verdiept. We werden een hecht team en ook de mannen konden het goed met elkaar vinden.”

Meidenavond

In die tijd spreken ze af om om de week een meidenavond met elkaar te houden. “Dat doen we inmiddels al zo’n vijftien jaar. We kennen elkaar inmiddels heel goed. Je deelt hetzelfde verdriet en bent elkaars therapeut. De een is wat nuchterder, de ander wat emotioneler. Ik heb vooral van hen geleerd om kwetsbaar te mogen zijn, te mogen huilen. Ik ben meer het type: ‘Kom op, sterk zijn, kiezen op elkaar’. Als ik dan een keer huilde, zeiden ze: ‘Hèhè, zien we jouw verdriet ook een keer.’ Een groepsknuffel, aai of kus beurde me dan weer op.”

Berusting

Ondertussen heeft de hoop plaats gemaakt voor berusting. “Het heeft geen zin om ertegen te blijven vechten. Je kunt erin blijven hangen, maar daar plaag je jezelf ook heel erg mee. Ik was verdrietig en zal het nooit begrijpen, maar ik heb geleerd dat het is zoals het is. Bovendien geeft God er veel andere zegeningen voor terug.

Zo is mijn relatie met Bas ontzettend versterkt. In het ziekenhuis van Rotterdam waar we destijds liepen, lagen schriftjes waarin je je hart kunt luchten. Daarin las ik wel eens verhalen van vrouwen die schreven dat zij en hun partner van elkaar vervreemdden. Dat is bij Bas en mij absoluut niet zo: we houden ontzettend veel van elkaar en ik kan me geen leukere en fijnere man voorstellen dan hij. Ook hebben we de vrijheid om samen mooie reizen te maken. Daarnaast ontvangen we veel liefde en plezier van twee bijzondere kinderen om ons heen. Met deze twee kindjes groeien we vanaf hun bestaan al mee.”

    ‘Rouw houdt nooit op’

Scherpe kantjes

Wil dat dan zeggen dat het verdriet er nooit meer is? “Nee. Het blijft een thema, je sluit het niet af. Rouw houdt nooit op, maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf. Dat is een proces waar je doorheen gaat. Het ouder worden heeft mij wel geholpen in dat proces. Dan besef je dat het echt niet meer gaat komen en dat je niet meer hoeft te hopen. Je neemt er meer afstand van en leert het steeds meer te aanvaarden. Maar af en toe komt het ook weer op je af: zo is een vriendin van mij net oma geworden. Dat komt dan wel even binnen.”

Magazine  

Om andere vrouwen te bemoedigen, heeft Diny met Wietske en Pleunie de afgelopen jaren hard gewerkt aan een eenmalig magazine over ongewenste kinderloosheid. Hierin beschrijven ze onder andere hun eigen proces en de rol van het geloof hierin. “We hopen dat vrouwen door ons magazine bemoedigd worden, herkenning vinden en zich begrepen voelen. En erkenning, want we weten waar we het over hebben. Daarnaast is er ruimte voor troost, want we willen laten zien dat er ook een leven naast kinderloosheid is.”

Wil jij het magazine graag ontvangen? Je kunt ‘m hier bestellen.

Lees ook: Gedicht over een kinderwens