Mama Mirjam: ‘Moet zij nog leren praten?’

Op een zonnige zaterdagmiddag zit ik een uurtje met Livia op het strand. Straks crossen we naar de voetbal, maar dit moment pakt niemand ons af. Met wat schroom leg ik mijn handdoek op een leeg ligbed – er staan er tientallen op een rij. Ik lees twee bladzijden en klap mijn e-reader alweer dicht. Liv wil schommelen. Dus duw ik haar hoger en hoger, samen met haar pop Charlie. Daarna bakken we taartjes in het zand en bouwen we een kasteel. Tot er andere kinderen opduiken. Dan kiest Liv meteen het hazenpad. Snap ik. Met je moeder spelen is al leuk, maar met leeftijdsgenootjes toch nét beter. Zeker als je moeder stiekem ook probeert te lezen.

Liv haakt aan bij een meisje en haar moeder en ze spelen een poosje samen. Maar even later pakken moeder en dochter hun boeltje in om naar de zee te lopen. Liv wil mee – uiteraard – maar dat vind ik geen goed idee.

1. Die twee zijn hier samen gekomen.
2. Misschien is het van de moeder een subtiel ontsnappingsplan.
3. Als Liv mee gaat, zit ik straks met een doorweekt kind bij de voetbal.

De meisjes nemen afscheid. Het kleutertje loopt nog even naar me toe. “Moet zij nog leren praten?” vraagt ze. Goudeerlijk, kinderen. Ik hou ervan. “Ja”, zeg ik. “Dat moet ze nog een beetje leren.” “O”, reageert ze. “Ik niet. En ik ben vierenhalf.”

Kleuters fietsen, praten, denken, rennen haar voorbij.

Ik glimlach. Ze kletst inderdaad als een pro. En Liv – een kop groter – niet. Dat merkt ze op. Ik snap haar wel. Is dat erg? Helemaal niet. Het is zoals het is. De eerlijke realiteit. Het valt op. Eerst vooral bij volwassenen – die zagen al iets “anders” toen Liv in de wandelwagen lag. Maar nu gaan ook kinderen het meer en meer zien. Kleuters fietsen, praten, denken, rennen haar – onze grote, zevenjarige Liv – voorbij.

Wij zien vooral haar groei. Maar een buitenstaander weet niet waar ze vandaan komt. Die ziet alleen dit moment. En een kleuter zegt dan: huh? Moet zij nog leren praten? En ze denkt wellicht: dat is raar. Ze is al zo groot. Al zeven. En ik ben vierenhalf. Hoe dan? Wat gek!

• Mama Mirjam: ‘De vrouw wijst naar Liv en glimlacht. “Ik heb er thuis ook zo één”’

  Klik hier

Toch speelden ze samen. Taartjes bakken in het zand. Net als laatst, toen twee jongens van een jaar of negen Liv meenamen op de schommel. Ze zorgden voor haar, behandelden haar gelijkwaardig en hadden samen met Liv een hoop plezier.

Zo mag het zijn. Zo wil ik zelf ook zijn. Natuurlijk zie ik verschil. Dat iemand anders praat, denkt of zich ontwikkelt. Maar het hoeft geen blokkade te zijn. Je kunt altijd samen spelen. Of gewoon een praatje maken.

Iedereen is anders. Er is ook echt niemand zoals ik. Niemand zoals jij. Zoals Elly en Rikkert ook zongen: we hebben allemaal wat, we zijn allemaal raar… En toch houden – en leren – we van elkaar.