Michelle kreeg kanker én een terugval in een eetstoornis: ‘Dan heb je het ene overleefd en rol je in het andere’

“In eerste instantie dacht ik dat mijn klachten hoorden bij de IUI-behandeling. Maar toen ik het aangaf bij de arts, kreeg ik direct een doorverwijzing naar de huisarts, omdat ze het niet vertrouwde. Daarna kreeg ik al snel de uitslag: darmkanker. Dat moment voelde als een roes, je wereld staat in een klap stil.” Uit onderzoek blijkt dat de artsen er net op tijd bij zijn; de kanker staat op het punt zich te verspreiden naar de rest van het lichaam. Voor de zekerheid besluiten ze in het ziekenhuis om een groot gedeelte van haar lymfeklieren te verwijderen, maar deze bleken schoon te zijn, vertelt Michelle. “Toen kreeg ik pas echt paniek: ‘Weten jullie het wel helemaal zeker, wat als ik toch niet schoon ben en het weer terugkomt?’ Ze hebben het toen drie keer in verschillende ziekenhuizen gecontroleerd en daarna moest ik het accepteren.”

Erfelijk syndroom

Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis komen ze erachter dat Michelle het Lynch-syndroom heeft. Dit is een erfelijke aandoening waarbij verkeerde celdelingen niet worden opgeruimd door het lichaam, waardoor de kans op kanker groter is. “Het klinkt gek, maar ik vond het fijn dat ik wist wat de oorzaak van mijn kanker was. Bij jonge mensen wordt vaak gezegd dat het pure pech is. Dat zou ik moeilijk vinden om te moeten accepteren. Omdat ik kon beredeneren waarom ik kanker heb gekregen, kon ik ook makkelijker met de ziekte omgaan.

Aangezien het syndroom erfelijk is, wordt haar familie ook getest. Daaruit blijkt dat Michelles moeder, die ook kanker heeft gehad, het aan haar heeft overgedragen. “Bij darmkanker wordt er standaard getest of het een erfelijke vorm is, maar omdat zij een ander type kanker had en 49 was, heeft niemand gedacht dat het genetisch was. Dat neem ik verder niemand kwalijk. Wat ik wel vervelend vond, was dat ik wist dat – ongeacht het mijn vader of moeder was – diegene zich heel schuldig zou gaan voelen. Ik heb mijn moeder op het hart gedrukt dit niet te doen, maar ze had het er alsnog heel moeilijk mee.”

• Roos kreeg kanker, maar werd mentaal gezonder: ‘Het brengt mij zoveel goeds’

  Roos kreeg kanker, maar werd mentaal gezonder: ‘Het brengt mij zoveel goeds’

Geen tijd om stil te staan

De tijd nadat ze schoon is verklaard, is tegenstrijdig genoeg de moeilijkste tijd voor Michelle. “Tijdens mijn behandeling, had ik geen tijd om stil te staan bij alles waar ik doorheen ging. Ik was vooral heel praktisch: wat is nodig om beter te worden? Pas toen dat wegviel en er rust ontstond, kwam er tijd om na te denken. Voor de mensen om mij heen was dat juist het moment om opgelucht verder te gaan, want ‘ze is weer beter’. Bij mij kwam toen juist het besef waar ik doorheen was gegaan. Al mijn angst en verdriet kwamen naar boven, maar ik durfde dit niet aan te geven bij mijn omgeving. De druk was net van hun schouders af en dan zou ik weer aankomen met mijn verdriet.”

Van de ene ziekte naar de andere

Dit houdt Michelle een periode vol, tot voor iedereen duidelijk wordt dat het niet goed met haar gaat. Haar eetstoornis, waar ze in haar tienerjaren voor in behandeling is geweest, komt terug. Een intensieve tijd met een ziekenhuisopname en veel therapie volgt. “Dan heb je het ene overleefd en rol je in het andere. Ik zat even heel diep en kreeg de keuze om óf vrijwillig in opname te gaan óf te wachten tot ik noodgedwongen opgenomen zou worden. Het scheelde dat ik wist dat ik het kon, omdat ik het eerder heb meegemaakt. Toentertijd dacht ik na de behandeling dat het me nooit meer zou overkomen. Maar ja, dan krijg je kanker. Ik zie dan een kastje voor me met alle coping mechanismen en het eerste laatje dat ik opentrok om te dealen met wat ik voelde, was die met de eetstoornis. Al lag er gelukkig een dikke laag stof op.”

Er volgt een intensieve tijd met een opname en veel therapie. “Mijn omgeving reageerde gelukkig ontzettend liefdevol op alles wat er gebeurde; ze begrepen volledig dat je niet zomaar door kunt na zo’n ingrijpende gebeurtenis. Hun reactie viel me heel erg mee. Ik was veel strenger voor mezelf dan mijn omgeving dat was. Door deze gebeurtenissen besef ik mij ook hoe belangrijk het is om je te blijven uitspreken. Mijn eetstoornis zal altijd een kwetsbaarheid blijven en doordat ik dit heb geaccepteerd, ben ik mij hier meer bewust van.”

Niet te ver vooruitkijken

Inmiddels is Michelle een aantal jaar verder en is ze in verwachting van haar eerste kindje. “Ik had al heel lang een kinderwens en was twee jaar voordat ik kanker kreeg al aan het proberen om zwanger te worden. Achteraf denk ik dat mijn lichaam hele andere prioriteiten had. Nu ik eindelijk zwanger ben, heb ik weer vertrouwen in mijn lichaam gekregen. Door mijn medische achtergrond had ik eigenlijk wel verwacht dat ik het heel spannend zou gaan vinden. Mijn vriend en ik hebben een PGT-traject gedaan om het embryo te testen op erfelijke aandoeningen en daardoor heb ik een terugplaatsing gekregen van een gezond embryo. Nu kan ik echt van mijn zwangerschap genieten en ik kijk ook niet meer zo ver vooruit. Waar ik eerder mezelf met drie kinderen zag zitten in een mooi huis, weet ik nu dat je leven morgen totaal anders kan zijn.”

Op de vraag of ze bang is dat de darmkanker terugkomt, antwoordt ze ontkennend. “Ik moet mijn hele leven op controle komen en omdat ze het zo goed in de gaten houden, weet ik dat de kans heel klein is. Ze zien het gelijk als er iets afwijkt.”

Tekst: Aria Gerritsen